Historia Indii

Indie stanowią skarbnicę dziedzictwa cywilizacji, której początki sięgają drugiego tysiąclecia przed naszą erą. W przeciągu wieków na terenie półwyspu egzystowały obok siebie lub następowały po sobie plemiona i ludy o całkowicie odmiennym stopniu rozwoju i sposobie życia.

Spuścizną po tych ludach jest niezwykle bogata kultura Indii, której głównym wyznacznikiem jest głębokie zaangażowanie w życie religijne. Indie są miejscem narodzin czterech wielkich religii: hinduizmu, buddyzmu, dżinizmu oraz sikhizmu. Kolejne religie monoteistyczne – chrześcijaństwo i islam – też znalazły tu miejsce dla siebie.

Życiodajne rzeki

Charakterystyczną cechą wielkich cywilizacji jest to, że rozwijały się nad dużymi rzekami. Cywilizacja indyjska, podobnie jak mezopotamska i egipska, rozwinęła się nad dwiema głównymi rzekami, wokół których toczyło się życie całych społeczeństw.

W Indiach tymi rzekami były: Indus i Ganges, nad którymi już w połowie III tysiąclecia pojawiły się pierwsze miasta: Mohendżo-Daro i Harappa. Okres świetności tych miast trwał do XVII w. p.n.e.

Ariowie

W roku 1500 p.n.e. na Indie najechały ludy indoeuropejskie – Ariowie („szlachetni”), którzy wprowadzili system kast, czyli zamkniętych grup społecznych, do których należało się jedynie z racji urodzenia, a jedynym sposobem przejścia do innej kasty była reinkarnacja, czyli kolejne wcielenia.

Kraina przypraw i pięknych tkanin

Nowożytna historia Indii, to okres ciągłego uzależnienia od państw i mocarstw europejskich. Już w XV wieku znalezienie morskiej drogi do Indii stało się swoistą „idée fixe” nie tylko żądnych przygód awanturników i żeglarzy, ale także potężnych władców.

Wynikało to z faktu, że przywożone z Indii drogą lądową „korzenie”, czyli przyprawy oraz wyroby rękodzielnicze osiągały na rynku europejskim niebotyczne ceny. Mówi się, że niewielki ładunek pieprzu pokrył koszty całej wyprawy Vasco da Gama, który opływając Afrykę dotarł 10 maja 1498 r do Kalikat na południowo-zachodnim wybrzeżu Indii, kończąc sukcesem podróż rozpoczętą 8 lipca 1497 r. w Lizbonie.

Kompania Wschodnioindyjska

Śladami Portugalczyków poszły inne mocarstwa. W ostatecznym rozrachunku zwycięzcą rywalizacji o kontrolę nad Indiami została Wielka Brytania. Przyczyniły się do tego miedzy innymi wewnętrzne konflikty pomiędzy władcami odrębnych państw na terenie Półwyspu Indyjskiego.

Rzeczywistym władcą była założona w roku 1595 Kompania Wschodnioindyjska. Kolejni gubernatorowie stopniowo rozszerzali zasięg brytyjskiego panowania. W roku 1803 zdobyto Delhi, w 1818 pokonana została konfederacja Marathów, a w roku 1849 jako ostatnie znaczniejsze państwo, podbity został rządzony przez Sikhów Pendżab.

Na większości terenów Indii władza należała bezpośrednio do Brytyjczyków, jednak utrzymano około sześćset lokalnych księstw, podległych Brytyjczykom pośrednio.

Jako język urzędowy został wprowadzony angielski, zamiast dotychczas obowiązującego perskiego, popierano działalność misjonarską, zbudowano kolej i łączność telegraficzną. Anglicy próbowali także zwalczać pewne lokalne zwyczaje, które uważali za barbarzyńskie, jak np. sati, czyli palenie na stosie pogrzebowym żywej wdowy wraz ze zwłokami męża.

Powstanie sipahów

Tak głębokie ingerencje w życie Hindusów powodowały niezadowolenie ludności a jeden z przejawów braku poszanowania bądź nieznajomości zwyczajów religijnych, stał się przyczyną powstania „sipahów”, czyli oddziałów wojskowych złożonych z ludności miejscowej. Bezpośrednią przyczyną buntu było impregnowanie amunicji tłuszczem krowim.

Ponieważ technika strzelania wymagała wzięcia takiego ładunku do ust, dla prawowiernych hinduistów było to świętokradztwo. Powstanie, które wybuchło w roku 1857 zostało okrutnie stłumione już w roku 1858, a prawdziwa droga do niepodległości zaczęła się dla Indii dopiero w XX wieku.