Po podziale Indii w 1947 r., wyodrębniono dwie prowincje: Bengal Wschodni (East Bengal) i Zachodni (West Bengal). Bengal Wschodni administracyjnie stał się częścią Pakistanu, a następnie Bangladeszu. Bengal Zachodni ze stolicą w Kalkucie, rozciągający się od delty Gangesu po otaczające Dardżiling (Darjeeling) himalajskie szczyty na północy kraju, pozostał w obrębie Indii.
Cała prowincja nie obfituje w atrakcje turystyczne. Zwiedzających przyciągają jednak dwa wspomniane wyżej miasta, których odmienna atmosfera i charakter pozwalają zapoznać się lepiej z prawdziwym obliczem Indii. Przybywających do Kalkuty porywa natychmiast wir wielkomiejskiego życia i agresywnej, nowoczesnej kultury. W Dardżilingu panuje natomiast niczym nie zamącony, sielankowy spokój. Przerwały go na krótko zamieszki wywołane przez Gurkhów, którzy próbowali w latach 80. doprowadzić do utworzenia na północy stanu samodzielnego państwa.
Zwiedzając Bengal Zachodni warto także odwiedzić ruiny meczetów w Maldzie (Malda), pałace Murszidabadu (Murshida-bad), świątynie w Wisznupurze (Vishnupur) oraz rezerwat dzikiej zwierzyny w Sunderbans (Sunderbans Wildlife Sanctuary). Zarówno na południu, nad brzegiem Zatoki Bengalskiej, jak i na północy, na szlaku wiodącym do Dardżilingu nieliczni podróżni, którzy decydują się zobaczyć te miejsca, są zazwyczaj mile zaskoczeni gościnnością Bengalczyków, serdecznie witających obcych przybyszów.
Historia
Historia tego terytorium, nazywanego w Mahabharacie Wangą, sięga czasów poprzedzających najazd plemion aryjskich. Od III w. n.e. obszar ten wchodził w skład imperium maurjańskiego, aż do czasów gdy opanowali go Guptowie. Przez trzysta lat, począwszy od VIII w. n.e., większa część Bengalu, a także tereny, na których leży obecnie Orisa, Bihar i Bangladesz, znajdowały się pod panowaniem dynastii Palów.
W końcu XII w. muzułmański zdobywca Kutb-ad-Din opanował Bengal, stając się pierwszym sułtanem w Delhi. Po śmierci Aurangzeba w 1707 r. Bengal ogłoszono niepodległym państwem muzułmańskim.
W 1698 r. Anglicy założyli w Kalkucie swą pierwszą placówkę handlową, która szybko zaczęła przynosić znaczne zyski. W 1756 r. zachęcony perspektywą łatwego wzbogacenia się nabab Bengalu, Siradż-ad-Daul, wyruszył ze swej stolicy, Murszidabadu, i bez przeszkód zajął Kalkutę. Jednak rok później, w bitwie pod Plassey pokonał go generał Robert Clive, angielski gubernator Bengalu, który wykorzystał zdradę wuja Siradż-ad-Daula, Mir Dżafa-ra, dowodzącego większą częścią wojsk nababa. Władzę w prowincji powierzono, jak się można domyślić, Mir Dżafarowi. W 1764 r., po bitwie pod Buxar, Anglicy przejęli kontrolę nad całym Bengalem. Opis tych zdarzeń, wraz z ich pełną analizą, znaleźć można w książce Petera Holta In Clive’s Footsteps (Śladami Clive’a), której autor jest potomkiem słynnego generała.
Pozwolenia na pobyt
Muszą je wykupić turyści, którzy pragną zwiedzić Sadźnekhali oraz tereny objęte Projektem Ochrony Tygrysów. Wydaje je bezpłatnie znajdujący się w Kalkucie Wydział Gospodarki Leśnej (Forest Department), który ma swą siedzibę w Writers’ Building (blok G, 6. piętro). Niestety, załatwienie pozwolenia zajmuje zazwyczaj dość dużo czasu. Pamiętajcie, aby przynieść ze sobą paszport. Rezerwat Sunderbans można obejrzeć bez pozwoleń ale aby zwiedzić inne obszary Sunderbans, trzeba uzyskać zezwolenie oficera wydziału gospodarki leśnej, którego biuro znajduje się w Parganas 4, Gopalnagar Rd 35, Kalkuta (2451037).