Aż do 1975 r. Sikkim, zwany także New House (Nowym Domem), był niezależnym królestwem, chociaż na mocy zawartego układu kontrolę nad jego polityką zagraniczną oraz zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi sprawował rząd indyjski. Kryzys polityczny oraz zamieszki, jakie wybuchły w Gangtoku, stolicy prowincji, doprowadziły do aneksji Sikkimu, który w ten sposób stał się 22. stanem indyjskim. Decyzja ta wzbudziła wiele kontrowersji, ale rozładowała napięcie, jakie panowało na tych ziemiach. Rząd centralny przeznacza obecnie znaczną część funduszy na budowę dróg, elektryfikację, rozbudowę sieci kanalizacyjnej oraz rozwój rolnictwa i przemysłu Sikkimu.
Zaangażowanie rządu indyjskiego w sprawy Sikkimu jeszcze do niedawna spowodowane było przede wszystkim obawą przed zbrojną interwencją Chin w regionie himalajskim. Do dziś wzdłuż szlaku z Siliguri do Gangtoku stacjonują oddziały wojskowe.
Przez długi czas Sikkim uznawano za ostatnią z himalajskich krain szczęśliwości, zwanych Szangrilami, głównie ze względu na odizolowanie tego kraiku od reszty świata, malownicze tereny górskie, bogatą florę i faunę oraz stare buddyjskie klasztory, z których słynie na cały świat. Od niepamiętnych czasów bardzo niechętnie przyjmowano tutaj przybyszów, tak iż nawet dziś turyści odwiedzający Sikkim potrzebują specjalnego zezwolenia na pobyt, z którego załatwieniem zazwyczaj nie ma większych kłopotów (zob. rozdział Zezwolenia na pobyt, znajdujący się poniżej). Bardzo trudno jednak jest uzyskać zgodę na wjazd do wschodniej części prowincji od strony Tybetu, a na wyprawę w okolice Kanczendzangi można wybrać się jedynie za pośrednictwem renomowanej agencji turystycznej.
W porównaniu z innymi rejonami w Indiach, turystyka w tym stanie rozwija się bardzo powoli. W 1993 r. odwiedziło go zaledwie 7000 zagranicznych gości oraz 70 000 Hindusów.
Historia
Pierwotnie Sikkim zamieszkiwali Lepczowie, plemię, które przywędrowało na te ziemie prawdopodobnie z górskich terenów Asamu, około XIII w. Ten pokojowo nastawiony lud, czcił siły przyrody, prowadził koczowniczy tryb życia, utrzymując się ze zbieractwa oraz uprawy niewielkich skrawków ziemi. W dzisiejszych czasach Lepczowie stanowią 18% ogólnej liczby mieszkańców Sikkimu, jednak ich tradycje powoli zanikają, głównie na skutek asymilacji z napływającą licznie na te tereny ludnością z Tybetu oraz, od niedawna, emigrantami z Nepalu.
Najwięcej Tybetańczyków przybyło do Sikkimu w XV i XVI w., aby uniknąć prześladowań wynikających z nieustannych zatargów pomiędzy sektami lamaistów. W Tybecie najwyższą pozycję zdobyła sekta Geluk-pa (Żółty Kościół), do której należy Dalaj Lama, zaś z kolei w Sikkimie największą popularnością cieszy się Nyingma-pa (Czerwony Kościół), której religia do momentu aneksji stanu była uznawana za oficjalne wyznanie w Sikkimie. Fala emigrantów z Tybetu, którzy tłumnie napływali na te ziemie, zmusiła Lepczów do wycofania się w głąb prowincji. Ostatecznie ich przywódca Thekong Tek zawarł braterstwo krwi ze stojącym na czele Bhutyjów Khje-Bumsą, dzięki czemu anarchistyczne nastawieni Lepczowie zostali zmuszeni do podporządkowania się na jakiś czas władzy duchowej.
WLhasie (Lhasa) w 1641 r. Dalaj Lama ogłosił Penczu Namgjala pierwszym królem Sikkimu. W tym okresie pod jego panowaniem znalazły się nie tylko ziemie należące obecnie do Sikkimu, ale także część zachodniego Nepalu, dolina Czumbi (Chumbi) w Tybecie, dolina Ha (w Bhutanie) oraz pogórze Teraj, aż po indyjskie doliny, łącznie z Dardżilingiem i Kalim-pongiem.
Pomiędzy 1717 a 1734 r., za panowania czwartego króla sikkimskiego, stoczono kilka wojen z Bhutanem, w wyniku których Sikkim utracił większą część swych południowych ziem, w tym także Kalimpong, wówczas ważny ośrodek handlowy, leżący na szlaku biegnącym z Indii do Tybetu. Dużą część terytorium zagarnęli w 1780 r. Ghurkowie, którzy najechali Sikkim z Nepalu, pokonani następnie przez chińską armię, wspomaganą przez Bhutańczyków oraz Lepczów. Odcięcie Ghurkom drogi do Tybetu spowodowało, iż skierowali się oni na południe, gdzie z kolei weszli w konflikt z brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską. Wojna zakończyła się podpisaniem w 1817 r. układu pokojowego, który określał granice Nepalu. Ghurkowie zmuszeni byli również do oddania Brytyjczykom zagarniętych przez nich wcześniej ziem sikkimskich, z których większość została zwrócona panującemu tam radży. W zamian za to Brytyjczycy zastrzegli sobie prawo do interwencji w Sikkimie w razie jakichkolwiek nieporozumień z sąsiadującymi z nim państwami. W ten sposób Sikkim stał się państwem buforowym pomiędzy Nepalem, Tybetem oraz Bhutanem.
W 1835 r. władze brytyjskie, poszukujące dogodnego miejsca na ośrodek wypoczynkowy dla swych wojsk i urzędników państwowych, przekonały radżę, aby oddał im Dardżiling, za który mieli wypłacane mu corocznie pensję. Jednak Tybetańczycy, ostro krytykujący tę transakcję, nie zrzekli się Sikkimu, który uważali za swą lenną posiadłość, zwłaszcza że gwałtowny wzrost Dardżilingu, wówczas ważnego ośrodka handlowego, przyczyniał się do powiększania majątków lamów oraz kupców sikkimskich.
Napięcie stopniowo rosło, aż w 1849 r. aresztowano wysokiego rangą urzędnika brytyjskiego oraz botanika, którzy za pozwoleniem radży Sikkimu i rządu brytyjskiego badali region Laczen (Lachen). Mimo iż w obliczu groźby zbrojnej interwencji po miesiącu zwrócono im wolność, nie powstrzymało to Brytyjczyków przed zajęciem obszaru pomiędzy obecną granicą Sikkimu a indyjskimi nizinami, a także niewypłacaniem radży pensji, którą przywrócono dopiero za panowania jego następcy.
Kolejnym przejawem interwencjonizmu brytyjskiego w wewnętrzne sprawy Sikkimu było ustanowienie w 1861 r. protektoratu nad tym stanem oraz wyznaczenie jego granic. W odpowiedzi na to Tybetańczycy, uznający tę politykę za bezprawną, najechali w 1886 r. Sikkim, próbując odzyskać nad nim kontrolę. Brytyjczycy, którym udało się odeprzeć ich atak, wysłali w 1888 r. do Lhasy oddziały zbrojne, by ukarać napastników. Władza sikkimskiego radży została bardzo osłabiona, zaś surowe traktowanie go przez brytyjskich urzędników zmusiło władcę w 1982 r. do ucieczki do Lhasy, gdzie ukrywał się przez pewien czas, zanim ponownie objął władzę w swym królestwie.